Runner en camera-stagiaire Danielle deelt haar weg naar de schermindustrie en wat ze heeft geleerd door ScreenSkills-mentoring.
Vanaf mijn 16e wist ik dat ik in de filmindustrie wilde werken. Ik was altijd al gefascineerd geweest door films en hoe ze gemaakt werden. Mijn familie huurde elk weekend video’s en we keken naar een grote verscheidenheid aan films. Toen ik in mijn tienerjaren kwam, ging ik naar de bioscoop en volgde daarna kunst- en fotografiestudies, gevolgd door een film- en televisieopleiding. Ik ontdekte mijn liefde voor de camera al vroeg en ik was vastbesloten om in het veld te werken.
Mijn eigen intrede in de branche verliep traag en gevarieerd. Na de universiteit had ik geen industriële contacten (de ‘wie je kent’) maar veel relevante niet-industriële kennis en ervaring, evenals een eerste klas diploma in film en televisie (de ‘wat je weet’). Ik had wat werkervaring opgedaan bij BBC Yorkshire en bij een paar bedrijven gewerkt, maar dit was niet de betaalde ervaring waar de industrie naar op zoek was.
Ik had echt moeite om een ingang te vinden. Ik deed onbetaald werk met lokale filmmakers omdat het me de kans gaf om te blijven leren, en ik maakte zelfs een aantal van mijn eigen korte films. De mensen met wie ik had gewerkt, deden het meestal als passieprojecten, maar ik kon zien dat er een camera-assistent was die dit op een ander niveau deed. Hij raadde mij ScreenSkills aan.
Schermvaardigheden is de door de industrie geleide competentieorganisatie voor de film-, televisie-, visuele effecten-, animatie- en gamesindustrie. Ze bieden inzicht, loopbaanontwikkeling en andere mogelijkheden om mensen te helpen de branche binnen te komen en daarin vooruitgang te boeken.
Kansen via ScreenSkills
Hier vond ik een aantal schema’s om me voor aan te melden, zoals First Break, waar ik een plaats voor kreeg. Dit was drie weken betaalde ervaring op Emmerdale op de camera-afdeling – het was fantastisch. Daarna sloeg de COVID-19-pandemie toe en kwam de industrie tot stilstand. Dit klopte me echt, want ik had net mijn voet tussen de deur gekregen en nu gebeurde er niets.
Gedurende deze tijd werd ik toegelaten tot het mentorprogramma met ScreenSkills. De regeling bood een branchementor met wie ik een-op-een videogesprekken had en zaken als mijn cv, branchecontacten, mijn doelen en gebrek aan vertrouwen doorwerkte. Het was een geweldig plan en ik had het geluk zo’n fantastische mentor te krijgen. Ik had ook online gesprekken bekeken met een professional uit de industrie in Amerika. Terwijl de pandemie aan de gang was, verveelden mensen zich en zochten ze ook naar andere manieren om inkomen te verdienen, aangezien veel mensen in de filmindustrie freelancers zijn. Ik herinner me een hoofdgedachte uit deze gesprekken: dit is het moment om je voor te bereiden, want als de industrie weer aantrekt, zullen er mensen nodig zijn om veel rollen te vervullen.
Werken als COVID-loper
Later in de pandemie had ik me aangemeld voor een oproep van de Screen Yorkshire-crew, en ik was het helemaal vergeten toen ik een oproep kreeg om een COVID-runner-rol te bespreken in een show genaamd Happy Valley. Ik had mijn cursus ScreenSkills Covid-19 Awareness in lockdown gedaan, mijn best gedaan om goed over te komen aan de telefoon, en ik kreeg de baan. Ik wist niet wat ik kon verwachten, maar ik zag het als een geweldige kans – ik had geen geluk gehad met het krijgen van een rol als AD-runner, maar hierdoor heb ik toch ervaring opgedaan op een echte set.
Dus, wat doet een COVID-loper? Mijn belangrijkste taken waren het opmeten van de temperatuur van cast en crewleden bij aankomst, het controleren van hun ‘fit to work’-formulieren, het verstrekken van polsbandjes aan de crew op de set om te bevestigen dat ze geschikt waren om binnen te komen, het uitvoeren van laterale flowtests, het leiden van mensen naar de testtent of trailer en ervoor zorgen dat alles weer bevoorraad was voor de volgende dag. Op de set zou ik ‘marshaleren’, wat betekent maskers uitdelen en ervoor zorgen dat mensen ze droegen. Ik moest ook een ontsmettingsstation op de set opzetten en iedereen vinden die nog getest moest worden. Andere taken waren onder meer het schoonvegen van de aanraakpunten en het verplaatsen van de eenheid – voor ons zou dit zijn het inpakken van de tent en voorraden, het busje naar de volgende filmlocatie rijden en alles weer opzetten.
Leren op de set
Het bleek de eerste van vele klussen dit jaar te zijn. Ik ging naar binnen en leerde zoveel mogelijk over de baan. Ik sprak met iedereen op elke afdeling en hielp waar nodig. Terwijl ik met het camerateam sprak, kreeg ik de kans om met hen samen te werken en mijn COVID-supervisor was erg behulpzaam.
Toen mijn rol als runner eindigde, riep een deel van het camerateam me in als dagelijkse covertrainee voor hun volgende show. Ze deden dit op hun volgende drie producties. Ik had mijn uren bij mijn dagelijkse baan verminderd (ik werkte natuurlijk in een bioscoop in het National Science and Media Museum) en dus moest ik ervoor zorgen dat ik genoeg werk had voor een fatsoenlijk inkomen.
Ik kreeg COVID-werk voor langere tijd aangeboden voor een productie genaamd The Tower, gepromoveerd tot de rol van Covid-assistent bij mijn voormalige supervisor. Nogmaals, ik sprak met iedereen en kreeg de kans om wat dagelijks camerawerk te doen. En dat is waar ik nu ben.
Kijkend naar de toekomst
Momenteel ben ik in een Amerikaanse show genaamd Dinner with the Parents die aan het filmen is in Reading. Ik ben de COVID-coördinator en waar nodig waarnemend supervisor. Rond deze tijd van het jaar kan de industrie stil worden, dus het is goed om iets te hebben om je door de kerstperiode heen te helpen, en dit zal me meenemen naar februari. Ik ga dan op zoek naar werk voor de langere termijn als camerastagiair. Ik hoop een baan te krijgen van voorbereiding tot afronding, zodat ik echt kan bevestigen wat ik tot nu toe heb geleerd.
