In de sectie “Documenteren van geluid” vinden bezoekers een manuscript met gemarmerde randen. Het boek wordt geopend op een pagina met bladmuziek bovenaan, met het opschrift “No. 7 Song with Lacrosse Game,” gevolgd door een analyse van de notatie. In de beschrijving van dit document staat dat dit een manuscript is van “analyses en vertalingen” van liederen die zijn opgenomen en vertaald door etnomusicoloog Frances Densmore (1867-1957). het handschrift, Menominee Muziekwerd in 1932 gepubliceerd in samenwerking met het Bureau of American Ethnology van het Smithsonian Institution. [6].
Er zijn veel voorbeelden van niet-westerse muziekvormen die geen systeem voor geschreven notatie kennen. In plaats daarvan worden deze nummers mondeling doorgegeven, generatie voor generatie, waarbij elk kleine wijzigingen aan een bepaald stuk toevoegt [7].
Vanuit musicologisch oogpunt is het de vraag of het überhaupt mogelijk is om niet-westerse muziekvormen nauwkeurig te noteren in klassieke westerse notatie. En misschien of men dat zelfs zou moeten doen. Westerse muzieknotatie is beperkt in wat het wel en niet kan weergeven. Het is ontworpen met westerse instrumenten in het achterhoofd en mist dus het vermogen om de nuances van andere instrumenten volledig te accommoderen. Bovendien vertrouwt westerse muziek grotendeels op majeur- en mineurtoonladders, terwijl niet-westerse muziek meer diatonische en chromatische toonladders gebruikt, verschilt sterk tussen de twee groepen [8]. Zoals een componist treffend omschrijft: “Het westerse notatiesysteem wordt beheerst door rigide elementaire wiskunde die is geërfd uit het verre verleden”, wat betekent dat het westerse notatiesysteem alleen maar in staat is om een onvolmaakte omtrek te creëren, en de nuances van toonhoogte en ritme moeten worden toegevoegd door de artiest. Door het beperkende westerse notatiesysteem op te leggen aan andere vormen van muziek, ontstaat een document dat de fijne kneepjes van het originele stuk niet volledig kan vastleggen [9].
Samenvattend, hoewel het document zijn gebreken heeft, betekent dat niet dat het waardeloos is. Integendeel, het is constructiever om dit document te zien als een soort vertaling die inherent transformerend is en resulteert in een eindproduct dat niet identiek kan zijn aan het bronmateriaal. Documenten zoals deze zijn waardevol omdat ze een glimp bieden van hoe muziek op een bepaald moment was. Daarnaast zouden huidige leden van de Menominee Tribe dit manuscript mogelijk kunnen gebruiken om liedjes te herstellen die mogelijk verloren zijn gegaan, onderdrukt of gewist uit het publieke bewustzijn en, nog belangrijker, de gemeenschap zelf. Het is de verantwoordelijkheid van de lezer om kritisch te lezen en te onthouden dat cultuur en muziek dynamisch en voortdurend veranderen.
Densmore was in staat om zwakke punten in haar werk van de typen die in dit gedeelte worden onderzocht, te verminderen door audio-opnamen in haar onderzoek op te nemen. Densmore’s gebruik van zowel auditieve als geschreven media is een treffend voorbeeld van de manier waarop antropologen zich hebben aangepast aan opkomende technologieën, zodat methodologieën verbeteren, evenals het vermogen om het menselijk leven nauwkeurig vast te leggen.
Antropologie als vooruitstrevend veld
De thematische structuur van de tentoonstelling op basis van medium – samen met de meer algemene focus op technologische vooruitgang die antropologisch veldwerk ondersteunt – presenteert antropologie aan het grote publiek als een constant veranderend veld. De selectie van objecten in de tentoonstelling is bijzonder effectief om dit over te brengen: in de sectie “Documenteren op film” is bijvoorbeeld de beschrijving voor Object 11, een diagram over gesynchroniseerd geluid uit 1955, strategisch geplaatst naast object 12, een 1995 Sony-camera [4]. Bezoekers kunnen zich gemakkelijk een voorstelling maken van vorderingen in opnametools die worden gebruikt voor veldwerk, alleen al door de aangrenzende posities van de twee beschrijvingen. Wat vooral interessant is aan de positie van deze twee beschrijvingen, is dat object 11 en 12 werden gebruikt door dezelfde persoon, antropoloog John Marshall, precies veertig jaar na elkaar. Door deze keuze kan de tentoonstelling individuele antropologen en antropologie in bredere zin portretteren als vooruitgang in de nasleep van grote technologische veranderingen.
t de tentoonstelling antropologische ontdekkingen in vier media: fotografie, papier, geluid en film. Bovendien bevinden zich aan de linkerkant van de gang fotografie, papier en geluid in één vitrine, terwijl aan de rechterkant een hele vitrine uitsluitend is gewijd aan antropologische film. Gezien het toegenomen belang van etnografische film in antropologisch veldwerk, is de keuze van de tentoonstelling om film apart van de andere media te presenteren zeker een voordeel. De keuze om film te scheiden van de andere antropologische media is ook kenmerkend voor de twee opslagplaatsen die in de tentoonstelling worden genoemd: het Nationaal Antropologisch Archief en het Human Studies Film Archief. Hoewel de twee repositories nauw met elkaar verbonden zijn, opereren ze afzonderlijk. Bezoekers kunnen zich de fysieke beperkingen voorstellen om de tentoonstelling over twee zijden van een brede gang te laten spreiden in de context van de afzonderlijke aard van de twee opslagplaatsen, wat uiteindelijk de uitdrukking van deze vier media als een samenhangend geheel bemoeilijkt. Ongeacht de fysieke beperkingen, slaagt de tentoonstelling erin veranderende attitudes en technologieën in de geschiedenis van de antropologie te benadrukken. Dankbetuigingen
Diversiteit documenteren werd mede samengesteld door Diana Marsheen voormalig NMNH-postdoctoraal fellow die deelnam aan een driejarig door NSF gefinancierd project over NAA-collecties, en Joshua A.Bell, die fungeert als NMNH’s Curator of Globalization, directeur van het Recovering Voices-programma en waarnemend directeur van de National Anthropological Archives. De tentoonstelling is mogelijk gemaakt door nauwe samenwerking tussen de NAA, HSFA, Smithsonian Libraries en Smithsonian Exhibits.
Door Muna Ali en Ashley Ray
Natural History Research Experiences (NHRE) Stagiairs
